ပန္းေလွ

ပန္းေလွ


ေမာ့ၾကည့္ေနဆဲမွာ
တိမ္တစ္စဟာေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့
နာက်င္ကိုက္ခဲမႈေတြသာ
ရင္မွာက်န္ရစ္
ျပန္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြကိုေတာ့
ၾကိဳးေလ်ာ့ဂစ္တာတစ္လက္လို
ျပန္ညႇိဖို႔ ၾကိဳးစားေနမိ...
အသိတရားလက္လြတ္စြာေလ... ။
မ်ားလိုက္တဲ့မာယာေတြ
ကမၻာေျမက
ဘာလုိ႔မ်ားလက္ခံထားတာပါလိမ့္
ၿငိမ့္ၿငိမ့္သာသာစီးေမ်ာေနတဲ့
ပန္းေလွေတြ
ပန္းတိုင္ကိုအတူေရာက္ကာ
ေပ်ာ္ႏိုင္ၾကမွာလို႔
ဘာလို႔မ်ားမိုက္မဲစြာ
လက္ခံထားခဲ့မိတာပါလိမ့္။
ခရီးရဲ႕တစ္ဖက္တစ္ခ်က္
၀ဲဂယက္ေတြ...
ကမ္းေျခ ၿမိဳ႕ေတြ
ၿပီးေတာ့... တိုက္ခုိက္ခံရမႈေတြ
ဒါေတြကို
ဘာလုိ႔ေမ့ထားခဲ့မိတာပါလိမ့္။
သတိ၀င္လာခ်ိန္မွာ
ပန္းေလွမ်ားစြာ
တခ်ဳိ႕... ကမ္းကပ္ခဲ့ၾက
တခ်ဳိ႔... နစ္ၿမဳပ္ခဲ့ၾက
တခ်ဳိ႕... အတူစီးေမ်ာဆဲ
မ်က္၀န္းအသိထဲ
မၾကည္လင္စြာ... ။
ဟင့္အင္း
အဲဒါ...
ပန္းေလွေပၚက မိုးေရစက္ေတြမဟုတ္ပါဘူး
ကၽြန္မရဲ႕မ်က္ရည္ေတြပါပဲ... ။


မေနာ္ဟရီ
မေဟသီ၊ ေမ၊ ၁၉၉၆။